Tvíburar 40 ára!!!

Mynd: Með leyfi Uka Green

Ég þurfti að átta mig á því og koma með sérstaka stefnu til að koma því á framfæri. En eftir mikla umhugsun ákvað ég að nautið við hornin yrði að fá beinar upplýsingar, án þess að hika eða volga dúka. Rakatan: Ég er ólétt og þau eru tvíburar. Þar sem ég vildi ekki vera svona grimmur ákvað ég að skipta fréttunum í tvo hluta svo þær myndu lifa af áfallið að vita að tæplega fertugur væri ég kominn aftur í ljóta rúmið þar sem kaldhæðnislega er fallegasta hasarinn í heimur á sér stað.

Ó mamma, ég verð að segja þér eitthvað, ég hleypti mömmu út í síma. ég er ófrísk Ó, líf mitt, hvað það er gott, sagði hann mér með venjulegri ljúfleika. En mamma, ég fór að sleppa takinu á milli tára, ímyndaðu þér, hvað á ég að gera, þetta er mjög sterkt, skrifstofan, stelpurnar….. . Ó elskan mín, svaraði hann, börn eru blessun, ekki hafa áhyggjur, allt verður í lagi, þú munt sjá... En mamma, ég verð að segja þér eitthvað... það er að þeir eru tvíburar. WHATEEEEEEE….

Þögn á línunni…. þögn á línunni... þögn á línunni...

Upp frá því voru allar auglýsingar þannig, að því marki að ég tók næstum upp a upplýsingaauglýsing til að endurtaka mig ekki og sætta sig við undrunar athugasemdir fólks. Ég fékk allt. En Uka, hvað ertu gamall? Félagi úr greininni spurði mig. Þrjátíu og níu, svaraði ég á meðan hugur minn safnaði saman öðru svari: En hvað með þig, rassgatið þitt, hvað ertu gamall og gengur þú um og spýtir á eftir konum, örugglega að sleppa úr heim og jafnvel að klæðast a Fer eftir .

En áttu mann?, spurðu sumir mig. Ég, með andlit einstaklega vel stjórnaðs rassgats, brosti til þeirra og sagði, auðvitað, fyrir mörgum árum síðan. Mig langaði virkilega að segja eitthvað annað við þá, svara hægt og rólega og taka upp andlit þeirra eins og hreinskilinn myndavél : Nei elskan, ég á engan mann, ég gerði þetta við sjálfa mig eitt af þessum kvöldum... nei, ekki klikkað, þetta er grín, sannleikurinn er sá að ég setti þau inn, þú veist, þar sem ég hef ekkert að gera ...

Og maðurinn þinn er eins? Já, það sama og alltaf, að ég hef bara átt einn mann, ég tilheyri samt þessum undarlega kvennastofni með aðeins einn mann, svaraði ég þeim. Ahhh, það er bara þannig að þar sem þú kemur aldrei með það og við höfum ekki séð það ..., þeir héldu áfram að þeyta mig. Nei elskan nei, hann kemur ekki vegna þess að þetta er vinnan mín og til að vinna, ég meina, ég held, eiginmenn koma ekki. Alveg eins og ég fari ekki til hans til að angra hann. Ég veit líka hvernig ég á að verja mig mjög vel á eigin spýtur í þessum fyrirtækjaheimi. Ef ég þarf hjálp hans, þá er hann til staðar og mun alltaf vera, en í bili mun ég gera mitt og hann mun gera sitt.

Hvað ætlarðu að gera? Ætlarðu að hætta að vinna?

Hvernig ætlarðu að berjast?, voru nokkur viðbrögð fólksins.

Og hvernig er maðurinn þinn? Þetta var klassíkin sem mér líkaði minnst. Mig langaði að svara honum, tja, takið eftir, ég er ekkja. Gaurinn dó rétt þegar hann komst að því að þeir ætluðu að verða tvíburar, svo hann er fínn, frábær fínn, nokkra metra undir jörðu hvílir...

Viltu vita hvernig ég er? Jæja líka, að hlusta á hljóðin sem maginn og eggjastokkarnir gera undirbúa sig fyrir atburðinn. Hrottalega legið, stærra og ákafari á hverjum degi, til að sjá hvernig það rúmar tvær verur án þess að þurfa að ýta. Á meðan pissa ég í hverju horni. Ég er með teygða húð. Hárið mitt stórbrotið, þykkt, lauflétt, bíður þess að augnablikið falli í lokka eftir fæðingu.

Brjóstin? Neeeee, yndislegt…. Já, ég elska að vera ólétt því þá er ég bara með góð brjóst. Þú veist nú þegar að ég er að fara um með stóran maga og klof… að nýta kraftinn. Annars allt í góðu, skoða í skápnum hverju ég á að klæðast til að líta ekki út eins og bás. Bólgnir fætur, bólgnir fætur, bólgnir kviður, bólgnir brjóst og bólgið andlit... sætt, sjáðu hvað þeir kalla mig ástúðlega „La Hinchá“, gælunafn sem hljómar eins og merengue söngkór fyrir mér. Ég er frábær eins og þú sérð.

Mynd: Með leyfi Uka Green

Sannleikurinn er sá að þetta var skemmtileg bumba, skemmtileg meðganga, svo skemmtileg að börnin vildu fara snemma út. Nákvæmlega átta mánuðum síðar mælti læknirinn með keisaraskurði. Börnin mín myndu ganga inn í þennan heim þann fjórða október klukkan fjögur síðdegis. Ég þurfti að afgreiða innlögnina sama dag klukkan tíu um morguninn. Auðvitað, já, á sama tíma tíu fæddist Antonio og klukkan tíu yfir eitt Lorenzo, varaði við komu sinni að enginn ætlaði að segja þeim hvenær, hvernig eða hvar, og því síður hvers vegna. Veruleg börn móður sinnar, þau komu þennan dag en þegar þeim leið.

Í morgun á níu árum þeirra fóru börnin mín á fætur og í stað þess að vekja okkur gáfu þau okkur þá miskunn að leyfa okkur að hvíla okkur og fara niður að horfa á sjónvarpið. Hálf sofandi og hálf vakandi fór ég niður, faðmaði þau, kyssti þau og reyndi að syngja þau Afmæli. Og ég segi reynt vegna þess að þegar röðin kom að mér að boða þriðja afmælisdaginn brotnaði ég niður og grét. En ég hélt áfram að reyna þar til ég komst að síðasta hamingjusama, og barðist síðan við tárin til að enda með: Þú ert að verða gamall með kanínuandlit og strútsfætur, í gegnum.

Þessi síðasta trú trú var blaut, því það er sama hvernig ég man það, hvernig ég segi það og hversu mikið ég hlæ, í hvert skipti sem ég sé börnin mín, öll fjögur, get ég ekki annað en orðið tilfinningaþrunginn enn og aftur með hversu ótrúlega badass kraftaverkið er lífsins.

HÖFUNDARRETtur UKA GREEN 2009